ELISA یک روش ایمونولوژیک پرکاربرد است که امکان تشخیص و تعیین کمیت پروتئین های خاص (آنتی ژن) در یک نمونه را فراهم می کند. متکی بر اتصال آنتی بادی ها به پروتئین هدف و استفاده از آنزیم ها برای تقویت سیگنال است. انواع مختلفی از الایزا وجود دارد، از جمله ELISA مستقیم، غیر مستقیم، ساندویچی و رقابتی. در اینجا توضیح ساده ای از مراحل درگیر در الایزای غیرمستقیم معمولی آمده است:

Coating:

آنتی ژن هدف با جذب فیزیکی یا اتصال کووالانسی آن بر روی یک چاه میکروپلیت بی حرکت می شود.

بلاک کردن:

برای جلوگیری از اتصال غیراختصاصی، مکان‌های متصل‌نشده روی صفحه با یک پروتئین غیر فعال (مثلاً آلبومین سرم گاوی) بلاک می‌شوند.

آنتی بادی اولیه:

یک آنتی بادی خاص (معمولاً در برابر آنتی ژن هدف ایجاد می شود) به چاه اضافه می شود و به آن اجازه می دهد به آنتی ژن بی حرکت متصل شود.

آنتی بادی ثانویه:

یک آنتی بادی ثانویه، کونژوگه به ​​یک آنزیم (به عنوان مثال آلکالین فسفاتاز)، اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه به آنتی بادی اولیه متصل می شود.

افزودن سوبسترا:

یک سوبسترا که مخصوص آنزیم است (به عنوان مثال، سوبسترای کروموژنیک یا نورتابی شیمیایی) اضافه می شود. آنزیم واکنشی را کاتالیز می کند که یک سیگنال قابل تشخیص تولید می کند.

اندازه گیری سیگنال:

شدت سیگنال با استفاده از اسپکتروفتومتر یا plate reader اندازه گیری می شود که مقدار آنتی ژن هدف موجود در نمونه را کمی می کند.

ELISA به طور گسترده در زمینه های مختلف از جمله ایمونولوژی، تشخیص بالینی و توسعه دارو برای تشخیص و تعیین کمیت پروتئین های خاص مانند آنتی بادی ها، آنتی ژن ها، هورمون ها و سیتوکین ها استفاده می شود. آنها همه کاره هستند و نتایج حساس و خاصی را ارائه می دهند.​