سیستم کشت سلولی یک زمینه برجسته در بیوتکنولوژی و ابزاری ضروری در کشف دارو، مهندسی بافت و تحقیقات سلول های بنیادی است. اولین مطالعه کشت سلولی در سال 1880 پذیرفته شد.

درواقع کشت سلولی به روش های آزمایشگاهی اطلاق می شود که امکان رشد سلول های یوکاریوتی یا پروکاریوتی را در شرایط فیزیولوژیکی فراهم می کند.  منشأ آن را می توان در اوایل قرن بیستم پیدا کرد، زمانی که برای مطالعه رشد و بلوغ بافت، زیست شناسی ویروس و توسعه واکسن، نقش ژن ها در بیماری و سلامت، و استفاده از رده های سلولی هیبریدی در مقیاس بزرگ برای تولید داروهای زیستی معرفی شد.

کشت های آزمایشگاهی مستلزم رشد سلول های مشتق شده از ارگانیسم های چند سلولی در ظروف کشت پلاستیکی یا شیشه ای است. این کشت ها، این مزیت را دارند که بسیار قابل کنترل هستند، آزمایش‌های قابل تکرار آسان را ممکن می‌سازند، عمدتاً ارزان هستند و به طیف وسیعی از کاربردها منجر می‌شوند. پرکاربردترین روش در شرایط آزمایشگاهی کشت سلولی دو بعدی است، که در آن سلول ها به صورت تک لایه های چسبنده روی رگ های کشت رشد می کنند.

انتخاب رده سلولی برای کشت سلولی به شدت به ویژگی های عملکردی و بازخوانی های خاص مورد نیاز مدل سلولی بستگی دارد. مزیت استفاده از رده های سلولی در تحقیقات علمی، همگن بودن آنها و قابلیت تکرارپذیری مرتبط در داده های تولید شده است.

سلول های کشت شده در آزمایشگاه را می توان به سه نوع مختلف طبقه بندی کرد:

1. سلول های اولیه: مانند فیبروبلاست های به دست آمده از بیوپسی های پوست و سلول های کبدی جدا شده از ریزنمونه های کبد، به طور مستقیم از بافت انسانی جدا می شوند.
2. سلول های تبدیل شده: این سلول ها می توانند به طور طبیعی یا با دستکاری ژنتیکی تولید شوند.
3. سلول های خود تجدید شونده: شامل سلول های بنیادی جنینی، سلول های بنیادی پرتوان القایی، سلول های بنیادی عصبی و روده ای هستند. این سلول ها ظرفیت تمایز به انواع سلول های دیگر را دارند، در حالی که خاصیت خود تجدید شوندگی آنها امکان نگهداری طولانی مدت در شرایط آزمایشگاهی را فراهم می کند.